Kızılay’daki Gezi eylemlerinde polis kurşunuyla hayatını kaybeden Ethem Sarısülük, ardından tam bir dram bıraktı. Ailesi, Ethem’in kayıp hayatını anlattı.

 

Ethem Sarısülük adı, Gezi eylemlerinin başladığı günlerde Ankara’da polis müdahalesiyle ağır yaralanan göstericilerin arasında geçiyordu. Sonra durumunun ağırlaştığı, kafasında metal bir cisim olduğu haberi geldi. Hastanede verdiği yaşam savaşını kaybettiğinde, o metal cismin, çevik kuvvet polisinin attığı kurşun olduğu anlaşıldı. Ethem’i vuran tabancayı ateşleyen polis memuru “meşru müdafaa” denilerek serbest bırakıldı. Artık hedefte Ethem vardı. Elinde bir tüfekle askeri giysiler içinde fotoğrafı servis edildi, “terör kampında” denilerek. Oysa ailesine sorsalardı, Hakkari’deki bir karakol inşaatında çalışan Ethem’in o fotoğrafları, oradaki askerlerle birlikte çektiğini öğreneceklerdi. Ethem Sarısülük Gezi eylemcileri için “kaybettikleri bir yol arkadaşı” iken, bazılarınca neredeyse “katli vacip” bir “terörist”ti.

 

Önce babası Muzaffer Sarısülük’ün sıra dışı hayatını öğrendik gazete sayfalarından. Çorum’daki köyünde yapayalnız yaşayan, insanlarla iletişim kurmayan, yaşadığı barakada hiçbir eşyası olmayan, eski ve yırtık elbiseler içinde, uzun ve kirli saçı, sakalıyla bir meczup gibi görünen baba... Babanın kendisine yalnız bir hayat seçmesiyle anne Sayfı’yla 4’ü erkek 1’i kız 5 çocukla köyde yoksul bir hayata adım atmış. Dayı gelmiş, Ankara’nın yoksul ve “öteki” mahallesi Ege Mahallesi’nde yaptığı gecekonduya yerleştirmiş aileyi.

 

 

Yoksulluk içinde bir anne ve 5 çocuk, büyük şehirde... Ethem, kendisinden sadece birkaç yaş büyük ablası Fikrinaz’ın elinde büyümüş. Anne evlere temizliğe giderken, çocuklar okula gitmiş. Ama hep yarım kalmış o okullar. Ethem liseyi 2. sınıfta bırakmış. Hamallık yapmış kargo şirketlerinde önce. Ağır yükleri kaldırırken sevinçli bir gülümseme oturmuş çektiği fotoğraflara. Sonra kaynakçılığa başlamış. İri yapılı ve güçlü bedeniyle becerikli bir usta olmuş kısa sürede. Hakkari’deki inşaatta iş almış o sırada. Gitmiş yapmış işini ama hala alamamıhak ettiği paranın yarısını.

 

Çorumlu Alevi bir ailenin çocuğu Ethem. Ege Mahallesi’nin politik ortamında büyümüş. Okumayı çok seviyormuş, zaten odasındaki kitaplıktan çıkarmak mümkün. Ailedeki herkes gibi solcu. Kardeşleri gibi o da parasızlıktan okuyamamış. Ama Lise 1’de “Parasız eğitim” dilekçeleri vermek istediklerinde polisten dayak yiyip gözaltına alınmış. Tek gözaltısı da o. Eylemlere gidermiş arada... Ama sol jargonla söylendiği şekliyle “örgütlü” değilmiş.

 

Çocuklarını babasız büyüten anne Sayfı ise yoksulluğun acısını daha bir ağır hissediyor: “Çocukluğu olmadı benim oğlumun. Hep çalıştı. Hep didindi. Nasıl anlatayım ki Ethem’i. Her şeyin içinde anısı var. Arkadaşıydım, babalarıydım ben çocuklarımın, sadece anne değil. Yüküm ağırdı. Yemeğimiz bile olmazdı. Suyla beslerdim çocuklarımı.” (Vatan)